Zelden hebben we zo met een recensie in de knoop gelegen als na het beluisteren van deze “Addicted to the Blues” van Phil Gates.
Multi-instrumentalist Gates serveert ons op deze release net iets teveel variaties op hetzelfde ritme om ons echt te kunnen overtuigen. 

Het, zeg maar jazzy blues, ritme begint op de duur wat monotoon over te komen en zelfs na een tiental beluisteringen blijven we teveel op onze honger zitten.
En dat is jammer want de man beschikt over een fantastische warme bluesstem en ook zijn gitaarspel is meer dan doordeweeks te noemen.  Bovendien schreef hij alle 12 nummers zelf en produceerde hij de schijf ook nog eens.  Misschien nijpt daar nu net het schoentje.... De brave man vond het ook nodig om zijn drums te programmeren op openingstrack Get Around To Me bvb en wij hebben het daar moeilijk mee...de ondersteunende drumlijn klopt naar ons gevoel niet met het ritme van de song, zijn gitaarlijnen schijnen wel in ruzie te liggen met de opdringerig klinkende geprogrammeerde drums.  Laat ons aller Piet De Houwer hier de stokken hanteren en je krijgt een héél ander verhaal mijmeren we ...

Op Sexy Little Cool laat Phil dan weer de gitaar janken en sliden als een grote en kunnen wij na afloop alleen maar bewonderend knikken...ook al hebben we het wat moeilijk met de manier waarop de song (en niet alleen deze) eindigt....uitfaden na zo een lekkere drie minuten had een ander slot verdiend.  En zo gaat het maar door....telkens wanneer je denkt: “Yes, this is it !”, is daar weer een storend element dat de vreugde doet afknappen.
Gates is ook een uitstekend tekstschrijver, op Evening Train verwoordt hij mooi het gevoel van een arbeider, blij om zijn werk maar ook blij om na een lange dagtaak huiswaarts te kunnen keren.  Op My Babe slaat onze weegschaal weer enthousiast richting “schitterend” uit, wat een gitaarsolo (!) maar even snel worden we weer abrupt geconfronteerd met onze eerder aangehaalde kritieken....
Op I Never Knew is het onmogelijk om niet meerdere malen te denken aan Canned Heat’s “On The Road Again”....als daar maar geen problemen van komen denk ik dan....Zijn prachtige slide op Used Me Up maakt dat we hem weer in onze armen sluiten....
De instrumentale Road Shufflin’ had dan weer niet nodig geweest voor ons en dan is daar weer die ijzersterke afluiter, het ontroerend mooie The Wisdom, een eerbetoon aan zijn dierbare overledenen....U merkt het : constant worden we heen en weer geslingerd...

Ik vind het wat een gemiste kans, met een gepaste entourage (drummer, producer...) ben ik ervan overtuigd dat Gates tot veel meer in staat is...talent heeft hij zonder twijfel en zijn stem is (zoals gezegd) ongelooflijk aangenaam....Luister zelf eens en maak voor uzelf de keuze... (Luc Meert)